Podkoszowa zmiana warty

Ostatnie sezony stoją pod znakiem wielkiej wymiany wysokich graczy w  kadrach drużyn NBA. Widać to nie tylko ze startowych piątek wielu drużyn, ale i ze statystyk. Pod kosze najlepszej ligi świata napływa świeża krew.

Dwóch na trzech najlepiej zbierających koszykarzy NBA ma 26 lat lub mniej.* (patrz metodologia na dole). Oznacza to, że urodzili się w drugiej połowie lat 80., a Bird, Magic Johnson czy Moses Malone to dla niej równie zamierzchła historia koszykówki, jak dla ich starszych kolegów z ligi urodzonych o dekadę wcześniej – np. Pete Maravich czy Bob Cousy.

To dowód na to, że ten i poprzedni sezon to okres wielkiej wymiany wiodących zawodników podkoszowych. „Stare gwiazdy”, dziś już często grubo po 30-tce oddają powoli pola młodszym kolegom. Cofnijmy się o kilka lat wstecz, do pierwszego sezonu otwierającego obecną dekadę. W dziesiątce najlepiej zbierających znajdowali się wtedy następujący gracze:

			RPG
1	Kevin Love	21	13,8
2	Dwight Howard	24	13,7
3	Marcus Camby	35	13,6
4	Samuel Dalambert	28	13,3
5	Joakim Noah	24	13,2
6	DeJuan Blair	20	12,7
7	Carlos Boozer	28	11,8
8	Tim Duncan	33	11,6
9	Andrew Bogut	25	11,3
10	Eric Dampier	34	11,3
	średnia	27,2	12,6

W tym sezonie w gronie dziesięciu najlepiej zbierających w lidze pozostało tylko czterech z nich – Love, Howard, Duncan i Bogut. Za to średnia wieku najlepszej 10 spadła do 26 lat, a liczba zebranych piłek skoczyła o 0,5 zbiórki na mecz.  Oto zestawienie:

			RPG
1	Andre Drummond	20	13,9
2	DeAndre Jordan	25	13,8
3	Dwight Howard	28	13,7
4	Andrew Bogut	29	13,6
5	Jordan Hill	26	13,5
6	Kevin Love	25	13,1
7	DeMarcus Cousins	23	12,8
8	Nikola Vucevic	23	12,3
9	Kenneth Faried	24	12,2
10	Tim Duncan	37	12
	średnia	26,0	13,1

Dla porównania średnia Marcina Gortata na 36 minut gry spadła w tym okresie z 11,3 rpg i 2,3 bpg do 9,6 zbiórek na mecz i 1,7 bloku. Inna sprawa, że w sezonie 2009-10 Gortat nie grał średnio 15 minut w meczu (minimum przyjęte przeze mnie do porównania – dla Gortata było to 13,4 minuty), a obecnie czas jego gry 32,6 minuty. A czas jest istotnym czynnikiem przy porównywaniu osiągnięć w przeliczeniu na czas gry. Gdyby nie niewiele minut Gortat w sezonie 2009-10 byłby 12 najlepiej zbierającym w NBA, w tym jest już dopiero 47. Młody peleton wydaje się odjeżdżać naszemu centrowi. Nawet jeśli statystyki to nie wszystko.

Patrząc na dość odmłodzone składy większości drużyn NBA (celuje w tym zwłaszcza wschód) widać, że w pierwszych piątkach wielu drużyn nastąpiła wręcz inwazja młodych środkowych. Wielu z nich jest obecnych w NBA od kilku lat, ale zwykle odgrywali role drugo, a czasami wręcz trzecioplanowe. Oto pięciu subiektywnie wybranych graczy, którzy wydają się wykorzystywać szanse, które otrzymali szanse od losu (czyli transferów, które spowodowały, że nagle dostali więcej minut gry) oraz od trenerów, którzy na nich postawili (wszystkei statystyki w przeliczeniu na 36 minut czasu gry).

Robin Lopez – 25 lat , Portland Trail Blazers

12 pkt., 9,8 zbiórki i 1,7 bloku

W lidze od dawna, ale nigdy jeszcze w tak ważnej i tak dobrze wykonywanej roli. Jeszcze w zeszłym sezonie zmiennik Marcina Gortata w Phoenix Suns, dziś pierwszy center Portland Trail Blazers, którzy po eksperymentach z JJ Hicksonem (zdaniem redaktora Michałowicza sobowtóra Michaela Jordana) oraz fatalnych wyborach centrów w drafcie (Greg Oden, Meyers Leonard) wreszcie znalazł swoje miejsce. Nie dość, że jest graczem wyjściowej piątki, to na dodatek jego zespół świetnie się spisuje w tym sezonie (zobaczymy co będzie w playoffach), a on doskonale odnajduje się w swojej roli. Choć statystycznie jego wyniki nie są może imponujące, to i tak lepsze niż jego krótkotrwałego mentora – Gortata. Zarówno lepiej od niego zbiera (45. Miejsce), jak i blokuje. Nieco gorsze wyniki punktowe to zapewne efekt niezłego otoczenia w postaci doskonałych strzelców – Aldridge’a, Lillarda czy Matthewsa.

 

Miles Plumlee – 25 lat, Phoenix Suns

12,8 pkt., 11,7 zbiórki i 2,3 bloku

Nowy center Suns, który zastąpił Gortata i Lopeza jest chyba jednym z największych zaskoczeń sezonu i jednym z kandydatom do nagrody Most Improved Player. Wyciągnięty z głębokiej ławki zespołu z Indiany jest w tej chwili, w przeliczeniu na 36 minut 5 najlepiej blokującym graczem NBA. Bez rozbicia na czas jest nr 7, a w zbiórkach nr 17 w całej lidze.

Jego drużyna zajmuje niemal na półmetku miejsce dające szanse na grę w playoffs. I choć widziałem Suns w akcji w tym sezonie dwukrotnie – nie wiem dlaczego. Plumlee jest jednak klasycznym przedstawicielem ekipy Jeffa Hornacka – czyli skutecznej drużyny skleconej z materiału z recyclingu. Która na dodatek radzi sobie na wyjątkowo mocnym Zachodzie. Życzę centrowi Suns, jak najlepiej, ale wyjątkowo nie sądzę, żeby udało mu się powtórzyć wiele takich sezonów. To może być drugi Andris Biedrins (niestety).

 

 

 

Andre Drummond – 20 lat, Detroit Pistons

14,0 pkt., 13,9 zbiórki i 1,8 bloku

W zasadzie powinienem od niego zacząć, bo w chwili obecnej to najlepiej zbierający gracz NBA. Wraz z bratem bliźniakiem Gregiem Monroe (po tym, jak obaj się ogolili i zapuścili brody trudno ich odróżnić)  sprawia, że starcia podkoszowe z Pistonsami to prawdziwe wyzwanie. Drummond nieźle też broni, ale… cieniem na jego grze kładzie się skandalicznie słaba skuteczności z linii rzutów wolnych (38 proc.!), niezbyt zaawansowane możliwości gry kombinacyjnej (0,4 asysty na mecz) czy dość kiepski rzut dystansowy. Drummond ma jednak dopiero 20 lat i już stał się najefektywniej zbierającym graczem ligi. Strach się bać, co będzie dalej.

Nikola Vucević – 23 lata, Orlando Magic

14,6 pkt., 12,3 zbiórki, 1,2 bloku i 2,1 asysty

Nie ukrywam – jestem Vuceviciem zachwycony. Osobiście uważam, że najgorsze co zrobiła Philadelphia w pogoni za Andrew Bynumem rok temu, to było pozbycie się Vucevicia. Chłopak jest moim zdaniem materiałem na jednego z najlepszych centrów NBA. W chwili obecnej prezentuje na pewno wyższe możliwości niż Bynum. Świetnie zbiera, nieźle podaje, doskonale rzuca osobiste (79 proc.), ma niezły dystans i wyjątkowo duży arsenał podkoszowy. Problem w tym, że grał dotychczas w stosunkowo słabych zespołach.

Magic brakuje tylko by Oladipo i Vucevicc nabyli więcej doświadczenia, mądrzejszego rozgrywającego niż Jameer Nelson oraz lepszego trenera.

 

DeMarcus Cousins – 23 lata, Sacramento Kings

26,2 pkt., 12,8 zbiórki, 1,1 bloka, 3,4 asysty, 2,1 stl.

Każdy, kto choć trochę interesuje się koszykówką, wie kim jest Cousins. 23-latek ma wszystkie papiery by stać się jedną z największych gwiazd ligi. I poniekąd już nią jest. Statystyczny lider Kings jest przede wszystkim gwiazdą skandali.

Cousins ma tylko jedną wadę. Ale gigantyczną – charakter. O skali jego boiskowej nonszalancji świadczy liczba strat na mecz – 3,8 straty –  żaden z 55 najlepiej zbierających ligi nie zbliża się nawet do tego niechlubnego osiągnięcia.  Równocześnie żaden z nich nie kradnie 2,1 piłki na mecz, co przy 210 cm wzrostu i 122 kg wagi jest wynikiem imponującym.

Cousinsowi brakuje trenera z charakterem, którego obdarzy szacunkiem.

Lista ciekawych graczy powinna być jeszcze dłuższa. W tym sezonie wyróżniają się bowiem tacy młodzi koszykarze, jak:

Jordan Hill (26 lat, Los Angeles Lakers) – 16,7 ppg, 13,5 rpg, 1,4 bpg

Kennetha Faried (24 lata, Denver Nuggets) – 15,6 ppg, 12,2 rpg, 1,3 bpg

Kosta Koufos (24 lata, Memphis Grizzlies) – 12,8 ppg, 11,9 rpg, 1,8 bpg

Steven Adams (20 lat, Oklahoma City Thunder) – 9,5 ppg, 10,3 rpg, 1,1 bpg

John Henson (23 lata, Milwaukee Bucks) – 15,6 ppg, 10,0 rpg, 2,8 bpg

Część z nich dostała szanse dzięki kontuzjom kolegów (Larry Sanders – Bucks, Marc Gasol – Grizzlies) czy braku rywali do podkoszowych pozycji (Hill w Lakers).

Do wyliczeń wykorzystałem dane z serwisu basketball-reference.com. Zestawienei najlepiej zbierających graczy według przyjętej metodologii wrzucę,  gdy tylko znajdę chwilę na obrobienie .xlsa, by był bardziej czytelny.

Zapraszam do polubienia profilu Fastbreak.pl na Facebooku! Dzięki temu łatwiej dowiecie się o kolejnych wpisach.

METODOLOGIA

Zestawienie opiera się na liczbie zbiórek na 36 minut gry. W celu porównania przyjąłem następujące warunki krańcowe: ok. 60 proc. rozegranych meczy w sezonie (dla 2013-14 – min. to 20, dla 2009-10 – min. to 50), nie mniej niż 15 minut średnio na mecz, powyżej 8,9 zbiórki (tylko wtedy łapie się nieszczęsny John Leuer J ). Takie kryteria spełnia 55 koszykarzy.  31 z nich ma 26 lat lub mniej (stan na 9 stycznia 2014 r.) Gortat jest 47.

Czy odsiecz pomoże Lakersom?

Wszystko odbyło się jak na przyspieszonym filmie: fatalny bilans spotkań przedsezonowych (0-8) i równie słabe pierwsze pięć meczów sezonu, w których Los Angeles Lakers wygrali tylko raz – Mike Brown, coach Jeziorowców pożegnał się ze stanowiskiem. I gdy wydawało się, że na fotel trenerski LA Lakers powróci Phil Jackson, trener legenda, nowym szkoleniowcem drużyny z Miasta Aniołów został Mike D’Antoni.

Phil Jackson nie dość, że chciał za dużo pieniędzy, to jeszcze (z powodów zdrowotnych) nie chciał brać udziału w części z wyjazdowych meczów swojej drużyny. Fajnie byłoby, zobaczyć znów opanowanego Jaxa na ławce Lakersów, ale trener za 10 milionów dolarów rocznie, którego nie ma na jednej trzeciej spotkań drużyny? To chyba przesada. Nic więc dziwnego, że Lakersi postawili na kogoś innego.

Czy były coach Phoenix Suns i New York Knicks – Mike D’Antoni – poprowadzi ekipę z LA do zwycięskiego finału? Bo w końcu o to chodzi duetowi Jerry Buss-Mitch Kupchak, którzy go zatrudnili.
Oto kilka ZA i jeszcze więcej PRZECIW:

UDA MU SIĘ
1. Trudno znaleźć duet, który łączy większa chemia niż Steve Nash i Mike D’Antoni. Suns dokonali za panowania obu Panów (jednego na boisku, a drugiego na ławce trenerskiej) prawie tyle samo, co w najbardziej chlubnym okresie klubu z Phoenix – czyli za czasów Barkleya, Majerle czy KJ-a. Teraz znów są razem.

2. D’Antoni to trener, który nie doprowadza do wielkich konfliktów w drużynie. Dokładna odwrotność wymienianego wśród kandydatów do fuchy w LA – Stana Van Gundy. A w kalejdoskopie gwiazd trzeba umieć zadowolić każdą. D’Antoniemu do tego najbliżej.

DA CIAŁA
1. Drużyny D’Antoniego to mistrzowie run’n’gun, gdzie akcje trwają po 7 sekund. Do tego trzeba mieć siły i szybkich koszykarzy. Zajrzyjmy więc do metryk:
Nash – 38 lat, Jamison – 36 lat, Bryant – 34 lata, Artest – 33 lata, Blake – 32 lata, Gasol – 32 lata

Czy Panowie dadzą radę? Nie sądzę. Chyba, że nie będzie run’n’gun.

2. Argument jak powyżej – wymarzonym systemem gry D’Antoniego jest gra niskim, szybkim składem (small ball). A żeby „run” miał odpowiedni „gun” potrzeba dobrych strzelców obwodowych. A tu – oprócz Bryanta i Nasha oraz od biedy Blake’a (choć to facet który jednego dnia może mieć dzień konia, a drugiego należy go jak najszybciej zdjąć) – jest raczej słabo.

Zresztą w LA w tym sezonei dzieje się coś dziwnego – całkiem przyzwoici strzelcy dystansowi – Blake, Jamison i zwłaszcza Meeks są cieniem samych siebie.

3. Jeśli small ball, to po co Lakersom Dwight Howard i Pau Gasol? Czyżby kultura pick’n’rolla i gry insi de-ouside? A co wtedy z Bryantem? Idąc za słowotwórstwem redaktora Michałowicza (pozdrawiam) – czyżby Kobie miał sobie w tym sezonie „niepopenetrować”? Ci, którzy trochę meczów Lakers widzieli, wiedzą, że Bryant jednego dnia potrafi zagrać jak Jordan w najlepszych latach, a innego grać prawie przeciwko własnej drużynie. Frustracja mu widać nei służy. A taka sytuacja może go trochę wyprowadzić z równowagi.

4. Jeśli D’Antoni zaufa Nashowi i to na nim oprze grę – co jest bardzo prawdopodobne – ego Kobe Bryanta mocno ucierpi. Dwóch liderów to o jednego za dużo.

5. I argument nie mający nic wspólnego z D’Antonim. Koszykówka to gra zespołowa. Nie wygrywają w niej zespoły złożone z samych gwiazd. Lecz te, którym uda się zbilansować gwiazdorstwo z ekipą od czarnej roboty. Nawet Heat i Celtics – ze ich tercetami supergwiazd – zajęło chwilę zanim udało się znaleźć równowagę między gwiazdorstwem, a zadani owcami.

Lakers nie wyglądają na drużynę zrównoważoną. Pięć dużych ego nie wspiera doskonała ławka (choć osobiście prze lata byłem fanem Antawna Jamisona). To wygląda dobrze tylko na papierze – na boisku Meeks, Blake, Jamison i Hill – wypadają blado.
Przygoda w Knicks pokazała, że D’Antoni ma kłopot z bilansowaniem drużyny. Co nie znaczy, że można go przekreślać.

No i na koniec całkowicie spóźniona rekomendacja – na miejscu Panów Bussa i Kupchaka postawiłbym na Nate’a McMillana. Jego Blazersi byli naprawdę świetną drużyną. Choć bez wielkich sukcesów. Może to zadecydowało?

A oto, co Nash sądzi o D’Antonim – w swobodnym wywiadzie sprzed pół roku:

Gortat a All-Star Game

Czy polski jedynak w NBA po przeprowadzce do Phoenix Suns może stać się prawdziwą gwiazdą? Nie sądzę.

Marcin Gortat musi chwycić nadarzającą się okazję na zrobienie kariery

Zdania speców od NBA są w tej sprawie, można rzec, że jak zwykle, podzielone. Jedni uważają, że kilka meczy z podwójnymi zdobyczami punktowymi i zbiórkami to za mało, zdaniem innych, to w połowie zasługa Steve’a Nasha (sam Gortat tak twierdzi), a optymiści wieszczą, że to tylko początek. Gdy tylko Gortat wdroży się w naoliwione podaniami Nasha granie zespołowe, droga do prawdziwego sukcesu stanie przed nim otworem.

Dlaczego daleko mi do optymizmu:

1) Gortat ma problem z rzutami z dystansu

Polskiemu centrowi brakuje automatyzmu. Nikt nie wymaga od niego, by rzucał podobnie jak o kilka centymetrów niźsi Carlos Boozer, David West czy Elton Brand. Ale bez skuteczności z dystansu jego gra jest czytelna dla przeciwnika. Po pick-and-rollu, po którym przeciwnik zamyka mu możliwość wejście pod kosz Gortat przestaje być dużym zagrożeniem w ofensywie.A na pick-and-pop jest za słaby.

Najlepszy przykład to mecz z Oklahoma City Thunder z 4 lutego 2011, gdy kilkakrotnie zmuszony był rzucać z 5-7 metrów po pick-and-rollach i w efekcie miał skuteczność rzutów z gry 3 na 10 .

http://www.basketball-reference.com/boxscores/201102040PHO.html

2) Gortat nie jest agresywny w walce pod tablicami przeciwnika

Na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że Polak to klasyczny walczak. Tylko czemu zdarzają mu się mecze, gdy zbierając 8-10 piłek żadnej nii zdobywa w ataku? Polak nie idzie po rzucie kolegów do zbiórek. Sporo mógłby się tu nauczyć choćby od Paula Millsapa z Utah czy od Chuckye’ego Hayesa z Rockets. Za oboma nie przepadam, ale ich skuteczność pod tablicami jest imponująca.

Brak zbiórek w ataku niesie za sobą spadek efektywności Gortata. Jego zespół ma niejsze szanse na ponawiania akcji, a on na więcej punktów z dobitek lub wolnych, ewentualnie na więcej asyst z odegrań na obwód. Aż prosi się, by powielić model z Orlando z Dwightem Howardem – grę inside-outside (najlepiej sprzed 2-3 lat). Ale do tego trzeba zbiórek w ofensywie lub przynajmniej takiej gry, by rywale uważali, że Gortat jest na tyle groźny, że trzeba go podwajać.

Na koniec przykład liczbowy. Polak w Phoenix zbiera średnio w ataku 1,6 piłki na mecz w 25 minut (na 10 lutego 2011).  Niemal identyczny wskaźnik miał w Orlando, gdy grając ok. 16 minut zbierał 1,5 piłki. Lepszą średnią może się obecnie pochwalić w NBA aż 47 koszykarzy. Z czego aż 25 spędzających średnio na parkiecie od 15 do 29 minut.

Są wśród nich takie tuzy jak: JaValee McGee, Kris Humphries, Amir Johnson, Greg Monroe, DeAndre Jordan, Darko Milicic, Derrick Favors czy Jordan Hill. I to oni (może poza Hillem) są bliżej wielkiej kariery niż Gortat.

3) There is no future without Nash

Każdy, kto widział przynajmniej kilka meczy Gortata w Suns, musi przyznać, że Nash kreuje grę Polaka. Kanadyjczyk lubi pick-and-rolle, Polak ma problemy z grą jakichkolwiek innych zagrywek w ataku.

I tu są dwa kłopoty. Po pierwsze Nash ma 37 lat, a że blisko mu do emerytury, włodarze klubu chcieliby na nim coś jeszcze zyskać, stąd plotki o transferze Kanadyjczyka. Bez Nasha nie ma wiele Gortata w ataku. Drugi rozgrywający Goran Dragić, choć w poruszaniu się po boisku Nasha przypomina (charakterystyczne biegi okrążające i crossy przez obronę) nie tylko nie podaje tak dobrze (6 as. na 36 minut przy 12 asystach Nasha w tym samym czasie), ale na dodatek niechętnie podaje Polakowi (przypomina się Jameer Nelson). Jest jeszcze trzeci rozgrywający – Zabian Dowdell, ale to wielka niewiadoma (dużo prostych błędów).

Wszystko to, co napisałem nie znaczy, że Polak nie jest wartościowym graczem. Jako facet od czarnej roboty sprawdza się doskonale. Ale statusu gwiazdy w NBA i uczestnictwa w meczach All Star (choćby raz!) nie osiąga się czarną robotą. I nawet jeśli ktoś poda przykład Denisa Rodmana to Polakowi do „Robaka” brakuje jednak podobnych umiejętności zbierania piłek.  Zwłaszcza w ataku.

Pomimo tych wszystkich uwag jestem przekonany, że przenosiny Gortata do Phoenix to krok do przodu. Powodzenia!

Photo – Source: flickr.com, Author: ebabyenglish2